شهزاد محمدیان

منیزیم
حدود 300 آنزیم، تنظیم کننده واکنش های متابولیکی حاوی منیزیوم می باشند. منیزیوم نقشی حیاتی در متابولیسم گلوکز (از طریق تسهیل تشکیل گلیکوژن کبدی و عضلانی) ایفا می کند. حدود 30-20 گرم از منیزیوم بدن در حین متابولیسم انرژی به عنوان کوفاکتور (عامل کمکی) در شکستن گلوکز، اسیدهای چرب و اسیدهای آمینه عمل می کند. به علاوه، منیزیوم روی سنتز پروتئین و چربی اثر می گذارد و به بهبود عملکرد سیستم عصبی عضلانی کمک می کند. همچنین منیزیوم به عنوان یک الکترولیت (مانند سدیم و پتاسیم) در حفظ فشار خون نقش دارد. منیزیوم به میزان کافی در سبزیهای برگدار سبز، بقولات، گردو و فندق، قارچها و تمام حبوبات و دانه ها وجود دارد. مصرف مکملهای منیزیومی را به طور مجزا توصیه نمی کنیم زیرا اغلب با دولومیت مخلوط بوده (عصاره ای از سنگ آهک و مرمر) و ممکن است حاوی موتد سمی جیوه و سرب باشد. در اینجا هم جز در مورد زنان ژیمناست، میزان دریافت منیزیوم از راه رژیم غذایی معمول کافی است.

مس
به دلیل نقش این عنصر معدنی کمیاب در ساختمان سیتوکروم اکسیداز که مرحله نهایی سیستم انتقال الکترون را انجام می دهد، توجه فیزیولوژیست های ورزشی به آن جلب شده است. پروتئین دیگری که حاوی مس است، سرولوپلاسمین نام دارد که برای اکسیده کردن آهن به کار رفته و آنرا به صورت فریتین و ترانسفرین در می آورد.
سوپراکسید دسموتاز هم آنزیمی است که بافتها را از خطرات سوپراکسیداسیون محافظت می کند و مس در ساختمان آن به کار رفته است.RDA برای مس تعریف نشده، اما به نظر می رسد مقدار معادل 3-5/1 میلی گرم در روز کافی و مفید باشد. بهترین منابع غذایی آن شامل صدفهای دریایی، گوشت، بقولات و آجیل می باشند. به نظر می رسد که دلیل کاهش سطح سرمی مس در بعضی مطالعات، از دست دادن آن در عرق باشد. مواجهه با گرمای زیاد و طولانی مدت از سطح مس پلاسما می کاهد، اما بر مقدار سرولوپلاسمین تأثیری نمی گذارد. اگرچه تعرق زیاد در طی ورزش می تواند با از دست دادن مقادیر بالای مس همراه باشد، افزایش دریافت کالری در فردی که فعالیت ورزشی انجام می دهد از ایجاد تعادل منفی مس جلوگیری خواهد نمو د.

استفاده مس در بدنسازی

مس مزایای مختلفی برای ورزشکاران دارد، از جمله:

تقویت استخوان، سلامت قلب، عملکرد عصبی و تقویت سیستم ایمنی بدن

رژیم غذایی ضعیف می تواند اختلالات کمبود مس را به دنبال داشته باشد ، ورزشکار را از رسیدن به اهدافش دور کند.

مطالعات نشان داده اند که افرادی که کمبود مس دارند، علائمی مثل:

کم خونی، مشکلات استخوانی، مشکلات بهبودی، اختلالات رشد و اختلالات گلوکز دارند.

به طور معمول، کمبود مواد معدنی منجر به کاهش تعداد گلبولهای قرمز خون (RBC) می شود؛ که این امر سبب : اختلال در بهبود آسیب ها، اختلال استقامتی در ورزش می شود.

بنابراین، مهم است که ورزشکاران غذاهای حاوی مس و سایر مواد معدنی، را مصرف کنند. بهتر است مکمل مس را همراه غذا مصرف کنید. دریافت مقادیر مناسب روزانه مس ، در بهبود ی آسیب ها،رشد و ترمیم استخوان و بافت ها و مسائل مربوط به گلوکز بسیار موثر است. ورزشکارانی که دچار آسیب های ناخوشایندی شده اند ، مناسب ترین افراد برای استفاده از مکمل های مس هستند زیرا بدن آنها نیاز به کمک اضافی دارد.

کمبود مس سبب :

کم خونی، بی نظمی رشد استخوان، عملکرد نامنظم قلب واختلال در تعدادگلبول های سفید خون می شود.