شهزاد محمدیان

نام های دیگر: اسید بوریک، اکسید بور

در سال ۱۸۷۵ مشخص شد که بور در گیاهان موجود می باشد و یک عنصر کمیاب است.تا اواخر سال ۱۸۰۰ این عنصر به عنوان یک ماده نگه دارنده مواد غذایی استفاده می شد تا اینکه یک دانشمند آلمانی نشان داد میزان بالای آن منجر به اختلال در اشتها می شود و بعداً نتیجه گیری کرد که ۴۰۰۰ میلی گرم در روز حد نهایی مصرف ان است.

در ابتدا این باور وجود داشت که بور هیچ عملکرد خاص یا حیاتی در انسان ندارد، اگرچه در سال ۱۹۸۰ رژیم غذایی فقیر ار بور در حیوانات منجر به اختلالات استخوانی شد. این امر منجر به تحقیقات بیشتری شد و درک کنونی این است که بور در رشد استخوان، عملکرد شناختی، پاسخ التهابی و سیستم ایمنی نقش دارد. مکانیسم های دقیق آن ناشناخته است، بسیاری از دانشمندان بر این باورند تأثیر بور روی سلامت مشابه اسید های چرب امگا ۳، کاروتنوئید ها و دیگر مواد مغذی است. مصرف بالاتر سطح سلامت مطلوب را ارتقاء می دهد اما لزوماً ضروری و یا حیاتی نیست. بور به وفور در مواد غذایی و آب آشامیدنی یافت می شود.میوه و سبزی ها غنی ترین منابع بور هستند و مقدار بور موجود در آب آشامیدنی بسته به موقعیت جغرافیایی متفاوت است. سیب، انگور، گوجه فرنگی، کرفس، بادام، کلم بروکلی و موز منابع عالی از بور هستند.

گمان می شود بور از طریق توانایی اش در ارتقاء رشد و نمو استخوان به ورزشکاران سود می رساند و سبب بهبود عملکرد شناختی و محافظت در برابر التهاب ناشی از آسیب یا التهاب طبیعی در نتیجه فشار تمرین می شود. علاوه بر این، ادعا شده که بور سطوح تستوسترون را افزایش می دهد و پیشنهاد شده که می تواند جایگزین طبیعی استروئید ها شود. در مطالعات علمی نشان داده شده است کمبود بور سبب کاهش حجم استخوان و تعداد سلول های استئوبلاست ( تشکیل دهنده استخوان ) در استخوان می شود. در مطالعات حیوانی دریافت کافی بور پاسخ بهبود یافته ای را به آنتی ژن آرتریت نشان می دهد. نشان داده شده است کمبود بور بر تنظیم سایتوکاین التهابی و کموکاین ها تأثیر می گذارد.

بنا براین تحقیقات تأیید کرد که بور نقش مهمی در تشکیل استخوان، عملکرد شناختی و چاسخ های ایمنی و التهابی دارد. همچنین تأیید شده که بور می تواند بر سطح هورمون تستوسترون تأثیر گذاشته و به عنوان جایگزین طبیعی برای استروئید مصرف می شود. جالب است که در یک مطالعه اخیراً نشان داده شده است که مکمل با ۱۱/۶ میلی گرم بور سطوح سایتوکان های پیش التهابی را کاهش می دهد و بعد از یک هفته سطح تستوسترون آزاد را افزایش می دهد. این امر در تضاد با مطالعه ۱۹۹۳ است که دریافت ۲۵ میلی گرم از مکمل بور برای ۷ هفته تغییری در حجم عضله قدرت و میزان تستوسترون در بدن سازان ایجاد نمی کند. میانگین مصرف بور برای ایالات متحده ۱/۱۳-۰/۸۶ میلی گرم در روز در گستره ی حد پایین ۰/۳۵ میلی گرم در روز تا مقدار بالای ۳/۲۵ میلی گرم در روز هست، زیرا بور به وفور یافت می شود و کمبود آن نادر است. بیشتر مکمل ها حاوی ۱۱/۶- ۱/۵ میلی گرم از این ماده هستند. مصرف ۱-۱۳ میلی گرم از آن در روز قابل قبول و بی خطر در نظر گرفته شده است.