شهزاد محمدیان

مداخله گری پزشکی: نیاز به مصرفـ مکمل
آهن درمانی خوراکی
بسیاری از ورزشکاران به عنوان یک اقدام پیشگیری کننده ازمکمل های آهن استفاده می کنند. در یک بررسی مقطعی در مورد مصرف دارو در ورزش استرالیا، حدود 70%از ورزشکاران روزانه از مکمل های آهن استفاده می کردند (فدراسیون پزشکی ورزشی استرالیا 1983). اینکه آیا مکمل های آهن توسط خود ورزشکار تجویز شده بود یا تحت نظارت مراکز پزشکی تجویز شده بود مورد ارزیابی قرار نگرفت. بی خطر بودن و نیاز به مصرف مکمل روزانه آهن مورد سوال می باشد؛ آنها به طور عادی بدون نظارت پزشکی نبایستی مصرف شوند. مصرف عادی آهن ممکن است :
1ـ باعث کمبود مس و روی گردد
2ـ باعث تجمع آهن در بافت در افراد مسن گردد و ایجاد مسمومیت کند
3ـ مرتبط با عوارض نا خواسته شامل اسهال یا یبوست ، ناراحتی گوارشی، تهوع و افزایش خطر ابتلا به عفونت گردد

دوز آهن خوراکی
مکمل های آهن حاوی حداقل 60 میلی گرم آهن المان برای افزایش فریتین سرم و ذخایر آهن در ورزشکار تخلیه شده از آهن که تمرینات سخت دارد مورد نیاز می باشد. دوز های زیاد که بالاتر از محدوده فیزیولوژیک طبیعی هستند برای درمان تخلیه آهن ضروری می باشند. در عفونت، شاخص های کاهش یافته وضعیت آهن ممکن است به مکمل های آهن پاسخ ندهند زیرا در اصل کمبود اهنی وجود ندارد. یک لیوان ابمیوه یا غذای سرشار از ویتامین c بهمراه مکمل آهن می تواند جذب آهن را افزایش دهد، زیرا مکمل های آهن به صورت غیرـ هم یا معدنی بوده که با دیگر مواد غذایی موجود بر هم کنش می دهند.شواهد حاکی از این است که دریافت اضافی آهن به صورت مکمل می تواند شاخص های وضعیت روی را مختل سازد. حتی در صورت دریافت کم (مثلاً 18 میلی گرم آهن المان)، مکمل آهن تا حدودی غلظت روی را کاهش داده است. مصرف همزمان یا متناوب مکمل های روی و آهن می تواند یک اقدام پیشگیری کننده محسوب گردد.مکمل های آهن بایستی در کوتاه مدت مصرف شوند تا مانع از عوارض احتمالی یا بر هم کنش با فلزات کمیاب دیگر شود، و پس از طبیعی شدن فریتین سرم مصرف آنها قطع می گردد.

آهن درمانی عضلانی
آهن درمانی عضلانی به ندرت بکار می رود زیرا خطر شوک آنافیلاکتیک که کشنده می باشد را در بر دارد. مطالعات در عین حال، نشان داده اند که این یک روش موثر و سریع برای تامین آهن مغز استخوان می باشد.