شهزاد محمدیان

متابولیسم هوازی در ورزشهای استقامتی
برای ورزشکاران استقامتی، بهینه سازی ذخیره ی کربوهیدرات پیش از مسابقه، حفظ توزیع کربوهیدرات هنگام مسابقه و حفظ وضعیت آب داری بهینه پیش از مسابقه و هنگام مسابقه، سازه های مهمی برای کسب عملکرد مطلوب به شمار می آیند. پیمایش ورزشکاران استقامتی حاکی از آن استکه به طور میانگین، مصرف ناکافی کالری، مصرف بیش از حد پروتئین و چربی و مصرف کمتر از حد کربوهیدرات برای عملکرد بهینه مورد نیاز است. افزون براین، ورزشکاران استقامتی تنها سازه های تغذیه ای که بازگشت به حالت اولیه عضله پس از جلسه های تمرین روزانه را سرعت می بخشند، مورد توجه قرار می دهند. اغلب، ورزشکاران استقامتی شیوه های تمرینی را که شبیه مسابقه نیستند، برمی گزینند (برای مثال،هنگام تمرین آنها به ندرت نوشیدنی ها را در هر 5 کیلومتر مصرف می کنند،اگرچه این روشی استاندارد در دونده های استقامتی است)، بنابراین سازگاری کامل با محیط رقابت برای آنها امری دشوار است. این فصل در مورد راهبردهای بهینه سازی ذخیره ی کربوهیدرات به منظور آماده شدن برای تمرین و مسابقه و نیز راهبردهای آب داری که باعث حفظ حجم خون و میزان عرق ریزی می شوند، بحث می کند.
راهبردهای تغذیه ای
مسابقات استقامتی مانند دوچرخه سواری جاده،شنای استقامت،دوی ماراتن،مسابقات سه گانه و دوی 10 کیلومتر مستلزم داشتن توان هوازی بالا و بی هوازی پایین می باشد. در این مسابقات، در تمام طول مسیر، ورزشکاران عملکردی را به نمایش می گذارند که با توان هوازی بیشینه آنها اختلاف دارد. با بهبود تمرین،تغذیه و گزینش ورزشکاران در ورزش های استقامتی،رکوردها نیز بهبود می یابد. پیام این موضوع این است که اتخاذ تدابیر درست می تواند سبب افزایش سرعت در ورزش های استقامتی شود. قهرمان دوی ماراتن در بازیهای المپیک آتلانتا در سال 1996، مسیر مسابقه را با سرعت متوسطی زیر 5 دقیقه بر مایل پیمود، که به طور معمول این کار غیر ممکن است. صرف نظر از این سرعت باور نکردنی، ورزشکار باید این سرعت را تا جایی که امکان مصرف کافی اکسیژن به طور عمده برای حفظ متابولیسم عضلانی هوازی وجود دارد، حفظ کند. بیش تر فعالیت های عضلانی با سوبستراهایی انجام می شوند که به اکسیژن نیاز دارند. این ابزاری کارآمد برای کسب انرژی است که امکان حفظ کار عضلانی در مدت طولانی را برای ورزشکار فراهم می کند.
تمرین هوازی تغییرات شگفت انگیزی در ورزشکار به وجود می آورد که باعث توانایی فرد در استفاده از اکسیژن می شود. تارهای بینابینی(نوع IIa) که بیشتر عملکردی شبیه تارهای تند انقباض(قدرتی) تا کند انقباض (استقامتی) دارند، به طور چشم گیری محتوی میتوکندری ها و آنزیم های درگیر در متابولیسم اکسایشی را افزایش می دهد. اثر تمرین بر استفاده از اکسیژن به خوبی مشخص است. مطالعاتی که روی غلظت لاکتات خون انجام شده است، نشان داده اند در یک شدت یکسان، ورزشکاران تمرین کرده نسبت به آزمودنی های غیرورزشکار توانایی بسیار بیشتری در تحمل سطوح بالای غلظت لاکتات خون دارند. تغییر عملکرد تارهای بینابینی سبب بهبود استقامت هوازی ورزشکاران هوازی می شود. افزایش توانایی استفاده از اکسیژن، سبب بهبود قابلیت سوختن چربی به عنوان سوبسترای اصلی و کاهش استفاده از کربوهیدرات ها می شود. ورزشکاران ورزش های هوازی نسبت به ورزشکاران ورزش های قدرتی، توانایی بهتری در استفاده از اکسیژن دارند.
از آنجایی که حتی لاغرترین ورزشکاران انرژی ذخیره شده ی زیادی به صورت چربی دارند، افزایش توانایی در استفاده از سوخت چربی، منجر به بهبود چشم گیر استقامت می شود. به دلیل اینکه سوختن کامل چربی،به کربوهیدرات نیاز دارد، لذا کربوهیدرات همچنان منبع انرژی محدودی برای فالیت های استقامتی می باشد، زیرا ورزشکاران ذخیره ی کربوهیدرات نسبتا اندکی دارند. به خوبی نشان داده شده است، بیشینه زمان فعالیت استقامتی ورزشکاران دارای رژیم غذایی پرچرب 57 دقیقه است؛ با یک رژیم غذایی عادی استقامت تا 114 دقیقه و با یک رژیم غذایی پرکربوهیدرات استقامت تا 167 دقیقه افزایش می یابد.